Dość powszechną w XXI wieku chorobą, związaną z zaburzeniami hormonalnymi jest niedoczynność tarczycy. Dotyka ona nie tylko ludzi, ale również zwierzęta. Powodowana jest brakiem właściwej ilości hormonów tarczycy i prowadzi do znacznego zwolnienia procesów metabolicznych. Ryzyko zachorowań jest pięciokrotnie wyższe u kobiet niż mężczyzn oraz wzrasta wraz z wiekiem.

Można wymienić kilka rodzajów niedoczynności tarczycy:

• po pierwsze niedoczynność pierwotna, która występuje ze względu na uszkodzenie gruczołu tarczowego, zapalenie tarczycy, jej usunięcie, po przeprowadzeniu radioterapii lub przyjęciu zbyt dużej dawki jodu. Niedoczynność może być też chorobą wrodzoną,
• kolejny rodzaj to niedoczynność wtórna, wynikająca z niedoboru hormonu TSH. W klasyfikacji choroby znajduje się też niedoczynność trzeciorzędowa, w przypadku której brakuje tyreoliberyny (TRH). Zaburzenie mogą wywołać również guzy podwzgórza bądź urazy głowy.

Objawy niedoczynności tarczycy to najczęściej:

• wzrost wagi,
• chroniczne zmęczenie,
• ogólne osłabienie organizmu,
• uczucie senności,
• zaburzenia koncentracji i pamięci,
• stany depresyjne.

Zauważyć też można także wzmożone uczucie chłodu, częste zaparcia, obrzęki skórne i dolegliwości dermatologiczne, a ponadto łamliwość włosów, obniżenie tonu głosu i nieregularne miesiączki.

Diagnozowanie niedoczynności tarczycy odbywa się poprzez wykonanie badań na ilość hormonu tarczycy T3 (Trójjodotyronina). Sprawdzana jest też wartość TSH, poza tym można wykonać USG tarczycy. Leczenie jest konieczne, by nie dopuścić do powikłań hormonalnych. Odbywa się ono głównie farmakologicznie, a trwa dożywotnio. Nieleczona u endokrynologa niedoczynność tarczycy może prowadzić do wystąpienia groźnego dla życia guza mózgu.